Locals Only#10
| 2014-08-13 12:21:57
HANG LOOSE!
Christine Wagner - kunst- en theaterwetenschappen, HIVOS, BodyTalk
www.christinewagner.nl
www.bodytalkamsterdam.nl
July - August 2014
Werkvoorstel Locals Only @ Badgast:
Gedurende een reis langs de westkust van de VS keek ik voor het eerst bewust naar surfers. De mogelijkheid om deel van de oceaan te kunnen worden, fascineerde me. Voor mij is de zee hét oerelement. Hier komt al het leven vandaan en tegelijk heeft de zee voor mij een feminiene (oer)kracht, die iedere vorm van begrenzing, het idee van controle of besturing trotseert.
Ik kreeg mijn eerste surfles van Victor, op de Noordzee bij Noordwijk. Hij zei dat ik al in mijn eerste les op de plak zou gaan staan. En misschien was het juist omdat ik zonder verwachtingen op die plank in de golven lag, dat ik opeens inderdaad kon opstaan en een van de golven me naar het strand droeg. Het was een onbeschrijfelijk gevoel van snelheid, kracht, spel en vrijheid. Dat is nu vijf jaar geleden ….
Sindsdien heb ik op verschillende plekken in Europa gesurft, en ben ik lid geworden van de surfclub in Noordwijk, waar ik in een houten hokje mijn eigen plank heb staan. De verschillende surfleraren die ik heb gehad, hebben me ieder een ander aspect van de complexe surftechniek geleerd: in de golven peddelen, de golven op het juiste moment te pakken krijgen en door-peddelen tot je de kracht van de golf voelt, en meegenomen wordt - en dan opstaan - en genieten! Het zijn seconden van genieten, vaak nadat ik een uur in het water heb gepeddeld om maar die éne golf te pakken te krijgen.
Los van de techniek fascineerde het me dat al mijn surfleraren hun persoonlijke filosofie rond het surfen hebben. Victor zei altijd: Er zijn nooit slechte golven, iedere golf is goed en leert je iets. Voor Miki was het surfen een overwinning van angst. Voor Nathan is golfsurfen het optimum van vrijheid. Hij vergeet dan alles. Voor Zsoka is het pure meditatie.
Mijzelf heeft het surfen ook veranderd. Sinds ik surf, heb ik het idee iets of iemand te willen controleren steeds vaker losgelaten. Ook het aspect van acceptatie heeft meer ruimte in mijn leven gekregen: dingen, situaties en mensen nemen zoals ze zijn, net zoals ik ook nooit een golf ga bekritiseren omdat ze niet zo is gerold als ik het wilde. Tegelijk is het surfen ook een uitdaging voor me. Ik heb het op latere leeftijd geleerd en merk dat het veel energie vraagt en behoorlijk lang duurt tot mijn spieren alle bewegingen hebben gememoriseerd; en dan heb ik het nog niet eens over de kracht die nodig is om uren in de golven te peddelen. Als ik mezelf dan met jonge, flitsende surfers vergelijk, heeft dat meteen invloed op mijn mindset en dus op de hoeveelheid golven die ik pak - namelijk nauwelijks een. Dus ook het mezelf vergelijken met anderen heb ik steeds meer leren loslaten door het surfen.
Gedurende mijn verblijf in het Kunstdorp aan Zee zou ik graag iedere dag met een andere surfer de zee op willen gaan. Ik zou hem/haar willen vragen om de voor hem/haar meest belangrijkste techniek van zijn/haar wijze van surfen met me te delen. Vervolgens zou ik met die surfer in gesprek willen gaan, om te ervaren of het surfen ook een bepaalde levensfilosofie voor hem/haar vertegenwoordigt, en wat die dan behelst, en of het surfen invloed heeft op de wijze, waarop hij/zij in het dagelijks leven staat. De verhalen zou ik in een YouTube-filmpje willen vastleggen. Een dagboek met teksten, tekeningen, teksten of andere visuele bijdragen van de surfers en van mezelf behoort ook tot de opties. Als er geen golven zijn, wil ik onderzoek doen naar de geschiednies van het surfen.
Na mijn studie kunstgeschiedenis en theaterwetenschappen in Wenen, Keulen en Amsterdam bracht een stage in het Stedelijk Museum me naar Amsterdam, waar ik sinds 20 jaar woon. Ik (1968, Wolfsburg, Duitsland) ben een netwerker in hart en nieren en heb van mijn passie mijn werk gemaakt: - creatieve doeners en denkers uit allerlei werelddelen brengt ik met elkaar in contact. Voor het Hivos Cultuurfonds heb ik samen met Baltan Laboratories in Eindhoven en kunstenaars uit drie verschillende continenten een project opgezet om innovatie als drijfveer voor kunst en cultuur te onderzoeken. De resultaten van deze pilot zijn in oktober 2014 op de Dutch Design Week te zien. In opdracht van het Fonds Podiumkunsten ben ik verantwoordelijk voor een residentie programma voor kunstenaars uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika die een samenwerking aangaan met het Nederlandse cultuurcircuit.
Daarnaast werk ik als BodyTalker. Het BodyTalkSystem is een op bewustzijn gebaseerde holistische helingsmethode, waarbij delen van lichaam en geest met elkaar in contact gebracht en gesynchroniseerd worden om de zelfhelende capaciteiten van het lichaam te stimuleren. De resultaten zijn veelbelovend. Inmiddels is de methode wereldwijd in 50 landen bekend en wordt ze in 25 talen onderwezen. Tot mijn cliënten behoren veel mensen uit de cultuursector en recent zijn na twee BodyTalk-sessies de astmaklachten van een van mijn surfleraren verdwenen.
Het is mijn droom om deze drie pilaren in mijn leven – het surfen, de cultuursector, en het BodyTalken - met elkaar te verbinden. Een verblijf in het Kunstdorp aan Zee zou hiervoor een aanzet zijn!
Locals Only#11
| 2014-08-13 12:22:15
HET LICHAAM EN DE ZEE, DE ZEE ALS LICHAAM
Levina de Wolf - student Fine Arts KABK
August 2014
Werkvoorstel Locals Only @ Badgast:
De zee is een lichaam zonder vaste gestalte, een lichaam dat er altijd geweest is en een lichaam dat er altijd zou zijn. Het heeft geen vaste afmetingen, geen begin en geen eind. Het zeelichaam is een bron voor troost en genezing, een toevluchtsoord voor het kwetsbaar lichaam met zijn golven en stromingen van huiveringwekkende oneindigheid.
Als kind werd ik zo’n vier jaar behandeld in het Katwijks Zeehospitium, oorspronkelijk een sanatorium voor arme Rotterdamse stadskinderen met tbc. Zon en zeelucht voor heling en herstel van het uitgeteerde lichaam. Het kapotte lijf werd toevertrouwd aan het de golven en luchten van de grijze Noordzee.
De kust is waar de zee het land begrenst, het lichaam wordt begrensd door de huid. Hoe ervaar je de andere kant van die grens? Kunstenaar Machiel van Soest beschrijft de huid als ons oriëntatiepunt, als het ultieme symbool van de mens. Aan de grenzen van het lichaam verbindt de tastzin het eigen leven met het leven daarbuiten. De huid is als gespikkeld, verwond en getekend orgaan, de drager van existentiële kwetsbaarheid en eenzaamheid.
Deze week onderzoek ik de grens tussen de wereld van het lichaam en de wereld daarbuiten, tussen het vleselijke en het onstoffelijke, het vaste en het stromende, het kleine en het immense, het individuele en het massale. Zelfs in de verstikkende drukte van de overgereguleerde Scheveningse kust blijkt de ruimte open genoeg om te verdrinken in het mysterie van de zee.
Locals Only#12
| 2014-08-13 12:22:27
Susan van Hengstum - fotograaf
www.susanvanhengstum.com
August 2014
werkvoorstel Locals Only @ Badgast:
Ik werk voornamelijk met fotografie, maar meer dan de uiteindelijke vorm, is het de drijvende kracht achter mijn werk. Het hybride medium is zowel historisch en hedendaags als in feite tijdloos. Het is zowel manipulatief en autonoom, als dat het afhankelijk blijft van wat er voor de camera verschijnt. Het is door middel van (deze tegenstrijdigheden binnen) fotografie dat ik mij in staat acht de zichtbare wereld te onderzoeken, daar waar het de epistemologische en fenemenologische eigenschappen van het medium ontmoet.
Mijn werk kan worden opgevat als een antinomie waarbij ik zowel reflecteer op het medium fotografie als mij hieraan probeer te onttrekken door de grenzen op te zoeken. In mijn poging aan fotografie te ontsnappen, wordt in feite de nadruk gelegd op het medium.
Mijn huidige onderzoek richt zich op de rechthoekige vorm als het dominante kader waardoor we de wereld aanschouwen zonder dat we hier ons dagelijks heel bewust van zijn. Dit kader is met name aanwezig binnen fotografie, cinema en architectuur. Denkend aan een verblijf aan de kust lijkt de zee bijna de absolute tegenhanger van het observeren vanuit een kader. De zee en diens horizon zijn alles behalve begrensd en is eindeloos en mateloos.
Voor bewoners aan de kust echter komen deze twee ontegenzeggelijk samen: de weidsheid van de kust wordt gevangen door de kaders van de ramen in hun huizen. Gedurende een verblijf in Badgast wil ik onderzoeken wat de relatie is tussen deze twee en hoe dit zich manifesteert.
Mijn vermoeden is dat bewoners een speciale relatie hebben met de zee en de kust zoals ze die kunnen zien vanuit hun huis. Al is het maar een glimp ervan. Mijn moeder woont twintig minuten lopen van zee, maar belangrijker dan dat vindt ze het uitzicht dat ze heeft op de duinen. Dat heet, want daarvoor moet je naar zolder. En alleen in de winter, wanneer de bomen kaal zijn, zie je boven de daken de toppen van de duinen.
Ik ben benieuwd naar de verscheidenheid aan kaders die Scheveningen biedt voor de kust; naar de caleidoscoop aan ingekaderde uitzichten die dit zal opleveren in beeld; naar de gedachten van bewoners over deze uitzichten en hun relatie met deze uitzichten.
Daarnaast zou ik gedurende de residency @ Badgast zelf voor het eerst zelf ook aan zee wonen (ik woon op het moment in Amsterdam). Hoe anders is het om vanuit het kader van het raam de ultieme weidsheid waar te nemen. Is de weidsheid in staat het kader te doen vergeten of vormt het kader een duidelijk voelbare beperking voor de ervaring van de kust? En wat draagt het rechthoekige kader bij aan de nimmer veranderende begrenzing van het uitzicht, wat als het raam een andere vorm zou hebben?
De verhalen en beelden die ik bij de bewoners van Scheveningen verzamel zou ik samen met mijn eigen ervaringen en experimenten uiteindelijk willen vertalen in beeld door te onderzoeken waar ik het rechthoekige kader van film en fotografie als klankbord kan gebruiken.
Evidential Value, 2008, “. Slide: installatie foto expositie Fotofestival Naarden 2009
